O łatwości mówienia nad słuchaniem

Ostatnio ktoś mnie zapytał: – Jak można mówić o sobie przez 45 minut? Jakby nie przymierzając przez godzinę lekcyjną. Albo przez jedną połowę piłkarskiego meczu. Kiedy zaczynaliśmy nasze rozmowy, nie znałem jeszcze innych książek oprócz “Prawda zaczyna się we dwoje”, gdzie opisana jest tylko taka forma rozmów. Nie wiedziałem, że nie zawsze i niekoniecznie trzeba mówić ciągiem przez trzy kwadranse, a druga strona ma słuchać w milczeniu. Więc trwaliśmy twardo w naszym postanowieniu i okazało się, że jest to możliwe. Może to dlatego, że każde ma za sobą doświadczenie swojej terapii, która polega przecież na gadaniu.
Dosyć szybko doświadczyłem, że o wiele łatwiej jest mówić o sobie, niż słuchać Pani Mego Serca. Bo mówienie jest czymś w rodzaju działania. Eksplorowaniem, badaniem siebie i naszej relacji. Zależy tylko ode mnie. Więcej, mam kontrolę nad tym, co się dzieje. Snuję tę nić wolno i mówię to, co chcę powiedzieć.  Co uznam za stosowne i możliwe do wypowiedzenia. Czasem też konieczne i niezbędne. Bo zdarzało się, że siadaliśmy do rozmowy we wzburzeniu, z wiszącymi jak głazy tematami, które złowieszczo trzeszczały prawie  tydzień nad nami i nie było czasu albo i chęci, aby się za nie zabrać. A teraz jest czas, aby mówić. Żeby wykrzyczeć nawet swoją prawdę, rację, wersję. Tak, z dystansu widać, że to żadna prawda, ale emocje bywają większe od tej wiedzy.
To co jest najcenniejsze, to przekonanie, że Pani Mego Serca nie przerwie, nie dopyta kąśliwie, nie zironizuje niczego. Milczy. “Musi słuchać”. Być może jej ciężko, tak jak mi, gdy słucham, ale trzyma się tej ramy. Mam do niej zaufanie, jestem w tym wypowiadaniu siebie bezpieczny niczym przy pisaniu listu.
Tak, to słuchanie jest trudne. Nie jeden raz tego doświadczałem – cała masa emocji wzbierała we mnie ogromnym ciśnieniem, gdy Pani Mego Serca mówiła. To mogło iść w dwóch kierunkach. Ona zaczynała pierwsza, a we mnie tyle -ansów i pretensji. Albo ja mówiłem pierwszy, a ona może chwilę do czegoś nawiązała, co moje, a potem mówiła to, co u niej ważne.
Można się zapytać: cóż to za dialog, jaka to rozmowa? Na pewno nie cios za cios. Nie wymiana zdań, żadna dyskusja. Ale kończąc każde z nas ma mapę siebie i współmałżonka. Mapę małżeństwa.  Dopiero coś się klaruje i układa. Gdzie jesteśmy i z czym. Potem, zwykle następnego dnia dopowiadamy, dopytujemy. Ale fundamenty pod rozumienie kładziemy w milczeniu.